Pien en Elles en de desastreuze deathroad

Na ons jungleavontuur eindigden we weer in La Paz met als logisch gevolg dat we ook weer in wild rover hostel sliepen. Veel van La Paz zien was een beetje een verloren zaak aangezien het in dit hostel veel te verleidelijk is om de hele dag daar te genieten van de feestjes, het goede eten en de lekkere bedden. Wat we per sé nog wilden doen was de welbefaamde deathroad; downhillen op een mountainbike over een niet geheel ongevaarlijke weg waarbij je 4000 hoogtemeters daalt. Gelukkig konden we dit gewoon bij de receptie boeken dus ook dit dwong ons niet om het hostel te verlaten. Brak deathroad is een slecht plan dus lekker op tijd naar bed om de volgende dag om half 8 opgepikt te worden voor deze gringo-activiteit. Half uurtje bergopwaarts rijden bracht ons bij de entree van het park waar we ontbijt kregen en onze pakjes aan mochten trekken. Deze gear was geen grap. Een motorpak-achtige 2-delige outfit, elleboogbeschermers, kniebeschermers, handschoenen en integraalhelm. Inpakt klommen we op onze fietsjes en in een lange slinger reden we met hoog tempo over het asfalt naar beneden, naar het begin van de echte deathroad. Deze naam is niet helemaal uit de lucht gegrepen aangezien hier vroeger met regelmaat iemand over de rand vloog met de dood als gevolg. Ook tegenwoordig is het niet geheel ongevaarlijk maar ondanks dat vangrail non-existent is, is het laatste dodelijke ongeluk met een excursie 2 jaar geleden (wel is er een paar weken geleden een busje over de rand gevallen wat de bestuurder niet na kan vertellen...). Al deze info kregen we pas na de tour dus vol goede moed gingen we op onze mountainbikes over dit grindpad naar beneden. Naast een lekker shot adrenaline dat je krijgt van het tempo, de afgrond en het slipgevaar is het uitzicht deze tocht ook meer dan waard! Het is slechts een half uurtje rijden van la paz maar de bergen begroeit met planten, de overvliegende Arends en de grote hoeveelheid watervallen geven je meteen het gevoel dat je in de jungle zit. Af en toe werd het tempo gematigd om van het uitzicht te genieten maar over het algemeen vormden deze Nederlandse fietstalenten samen met wat andere doodsverachters de kopgroep. Helaas leidde dit vlak voor het einde tot een mooie snoekduik van Pien die na een zweefduik in de bosjes eindigde. Vallen en opstaan maakt deze ervaring compleet en fietsend (en lachend) kwamen we gelukkig allemaal redelijk heel beneden.
Nadat pien hoofdpijn bleef houden hebben we toch besloten even iemand MET medisch diploma z'n mening te laten geven over de situatie. Na een kort belletje met de verzekering (20 euro armer) konden we terecht bij een betrouwbare kliniek in de ambassadebuurt. Even melden bij de balie en meteen door naar een arts die de standaard check doet. Een staturatie van 91(!!) doet niemand op deze hoogte moeilijk over, dus alle checks waren in orde. De enige manier om verder hoofdletsel uit te sluiten is een ct, dus hoppa, ct erachteraan. Via telefonisch contact (het had er alle schijn van dat een foto van de ct werd gewhatsappt(?) naar de neuroloog) bleek er behalve een hersenschudding niks ergers aan de hand te zijn. Dan tik je bij de balie even 90 euro af, krijg je een tasje met ct scan mee naar huis en ben je klaar om te gaan.
Een hersenschudding is niet niks dus besloten we het nog even rustig aan te doen, iets waar we inmiddels erg goed in zijn. Deze extra dagen in la paz zorgden ervoor dat we hier nog zouden zijn tijdens de kwalificatiewedstrijd Bolivia-Argentinie! Aangezien de hoogte ervoor zorgt dat het volledige Argentijnse team asthma-patiënt wordt, is een thuiswedstrijd in la paz Bolivia's enige kans om te winnen. Hier wilden we bij zijn en samen met Georg en Helene (2 vrienden uit Rurrenabaque die we hier weer tegen kwamen) zaten we tussen de Bolivianen te juichen in het meest treurige stadion ooit (het gras was zo slecht dat de volgende kwalificaties beter in Pien's tuin in Malden gehouden kunnen worden). De teleurstelling dat Messi niet speelde vanwege diskwalificatie werd ruimschoots goedgemaakt door een historische overwinning van Bolivia op Argentinie 2-0. Of het komt omdat het een doordeweekse dag was, of dat de Bolivianen niet zulke feestgangers zijn, weten we niet, maar het grootste feest na deze wedstrijd vond toch gewoon weer plaatst in wild rover.

Omdat we ons toch ooit moesten wegrukken van de verleidingen die wild rover te bieden heeft, besloten we dat het tijd was om naar Copacabana te gaan. Dit stadje ligt aan lake Titicaca, het hoogste meer ter wereld. Staan we met onze hele inboedel op de busterminal, wordt de bus net voor onze neus volgeboekt. De volgende bus ging pas savonds dus wat doe je met een paar loze uurtjes is la paz?? Juist; terug naar wild rover. Na de lunch een tweede rit naar de busterminal en nu gingen we dan echt weg uit deze stad. Copacabana is gezelliger dan wij eigenlijk dachten. Kraampjes met 10.000 souvenirs, leuke restaurantjes en dagelijks tours naar de eilanden in het meer. Ons hostel was meer een hotel waar we met z'n drieën een privékamer met tv konden krijgen. Nou bleek de tv een USB aansluiting te hebben en Tim heeft een hardeschijf met 100 films dus toen het de eerste dag kei hard regende was een moviemarathon een feit. De tweede dag hebben we een excursie naar Isla del sol gedaan. Op dit kleine eiland is het populairste vervoermiddel een ezel en het meest gegeten gerecht vis. Wandelen is hier vrij pittig want ondanks dat het niet heel groot is, is er wel veel hoogteverschil. Beetje wandelen, beetje incaruïnes kijken en toen weer naar het vaste land zodat we de volgende dag konden vertrekken naar het vierde land van onze trip; Peru!
Met het wel befaamde Cusco in zicht verlaten we het prachtige, verrassende Bolivia.

Viva Bolivia!!!