Pien en Elles en het mystieke machu pichu

´Backpacken´ zegt al wel een beetje dat het de bedoeling is dat je een backpack meeneemt en dus de hele tjid van plaats wisselt. Om nu dan dus een keer voor meer dan 2 weken op 1 plek te blijven was wel een verademing en waar kan dat beter dan in het altijd bedrijvige CUSCO! Van te voren wisten we natuurlijk nog niet dat we hier zo lang zouden blijven, ook al waren we al wel gewaarschuwd voor de onweerstaanbare aantrekkingskracht die deze stad heeft, maar een interessante samenloop van omstandigheden heeft ons hier ruim twee weken doen vertoeven.
Vanuit Bolivia kwamen we aan in cusco waar we weer een paar bedjes in het wild rover hostel hadden geboekt. Als deze naam je bekend voor komt is dat omdat het dezelfde keten is waar we helemaal los zijn gegaan in La Paz. ´Never change a winning concept´dus ook nu sliepen we weer in deze party plek. Ook in Cusco heeft dit hostel een mooi plekje veroverd. Tegen een van de heuvels aangeplakt ligt deze grote accomodatie die vanaf het zwevende terras uitzicht biedt over het hele historische centrum. De eerste dagen namen we de tijd om deze stad een beetje te leren kennen. Door middel van een free walking tour, gegeven door iemand die archeologie studeerde, kwamen we van alles te weten over deze stad en de rijke geschiedenis (inca tempels, spaanse invasie, zongoden, piscosour etc.). Op eigen houtje ontdekten we nog een geweldig koffietentje en al etend, drinkend en feestend kwamen we onze eerste dagen in cusco door. Gemotiveerd door bucketlists op fb, foto´s uit brochures en verhalen van vrienden hebben we daarna besloten om iets actiefs te doen (en dan meteen ook iets heel actiefs); het beklimmen van de rainbow mountain. Half 3 sochtends ging de wekker en vertrokken we in een minivan naar de voet van de berg. Deze voet bestond uit een modderig weiland waar je zelfs met bergschoenen glibberend omhoog klimt. 4 uur wandelen is niet niks maar ook zeker niet iets wat wij, sportieve jonge godinnen, niet aankunnen. 4 uur wandelen zonder zuurstof, daarentegen, is een heel ander verhaal. Met een top van 5200 meter is de wandeling zelf niet de uitdaging, maar het happen naar zuurstof terwijl je klimt wel. Op een rustig slakkentempo klouterden we omhoog en baanden we ons een weg naar de top. Daar aangekomen keken we om ons heen opzoek naar ons doel; het uitzicht over de rainbow mountain. Die bleek strak links van ons te zijn maar een extra klim van nog eens 100 meter was nodig om het typische uitzicht over de 7 kleurige bergrug te verkrijgen. Buitenadem en doodop kwamen we aan op de top, draaiden we ons om en zagen we......... een grote witte wolk. Gelukkig waait het daarboven lekker hard dus binnen een paar minuten kwam het uitzicht een beetje terug en konden we zien waarvoor we het gedaan hadden. Rood, geel, oranje, groen en de rest van de regenboog verzameld in 1 berg. Ook al zijn de kleuren op een bewolkte dag niet zo fluorescerend als in de brochure, het is prachtige natuur! De wandeling naar beneden, waarbij je wat meer lucht tot je beschikking hebt, biedt mooie uitzichten over de vallei en geeft je tijd om je te realiseren dat je best een prestatie hebt geleverd.
Voldaan gingen we terug naar cusco waar we onzelf één dag rust gunde voordat we de grootste, bekendste uitdaging van cusco aangingen; Machu Pichu. Hoe uitdagend je deze uitdaging wil maken is aan jezelf. Bus, trein, lopen, alles kan! Dus wat kozen wij? 5 dagen trekken en de salkantay bergpas oversteken! Vroeg opstaan begon al op de eerste dag toen we om 4 uur snachts opgehaald werden bij ons hostel en het patroon van tussen 4 en 6 opstaan zette zich nog 4 dagen voort. Gelukkig zijn wij echt ochtendmensen (not) dus kwiek begonnen we iedere dag weer te wandelen! De eerste dag kwamen we na een busrit, die zeker gevaarlijker was dan deathroad, aan bij het begin van de trek. Via een pad door de struikjes, over bruggetjes en over stenen randjes kwamen we na een paar uur aan bij onze accommodatie (een schuur met tentjes daarin). Een extra wandeling van 1,5 uur klimmen (rainbowmountain light) bracht ons naar een van de mooiste meren die we ooit hebben gezien. Vanaf een kiezelstrandje keken we uit over het turqoise meer die de bovengelegen berg met gletsjer perfect weerspiegelde. Gefascineerd door de schoonheid van deze natuur hebben we daar net zo lang zitten staren tot de rest van alle toeristen weg waren. In alle rust konden we genieten van dit perfecte uitzicht en het in ons opnemen met de ijdele hoop dat we dit prachtige uitzicht nooit meer zouden vergeten. Gelukkig hebben we de foto's nog, want die liegen er ook niet om ;)
Doodop comateus gegaan in ons tentje en de dag erna was de meest intense dag; het oversteken van de salkantay pas. De eerste drie uur genadeloos bergop lopen. Dan ben je bovenop een berg met uitzicht op de Salkantay, een hoge besneeuwde berg verderop. Helemaal leuk, als het niet mistig was geweest waardoor deze hele berg aan ons voorbij is gegaan. Gelukkig konden we net een paar leuke plaatjes schieten met het naambordje voordat die mistwolk ons zicht kwam verpesten. Die mistwolk bleek ook sneeuw te bevatten dus bewapend met poncho's stonden we op de top te bevriezen terwijl we ritueel met cocabladeren voor moedernatuur uitvoerden. In recordtijd alles geëerd wat er te eren viel en toen snel begonnen met afdalen. De beweging deed ons goed en op lagere altitude stopte het met sneeuwen, viel de wind weg en kwamen we in een tropisch jungle gebied terecht. In een shirtje liepen we verder naar onze tweede accommodatie. Eind van de dag kwamen we hier aan en na het eten valt iedereen dan om van de slaap en om 9 uur ligt iedereen in dromenland. Derde dag was prima te doen. Over een zandpad waar grotendeels ook auto's overheen kunnen liepen we langs een klif op naar onze lunchplek. Hiervoor moesten we af en toen rivieren oversteken wat Elles ten minste 1 doorweekte voet opleverde maar uiteindelijk bereikten we het restaurant voor de lunch. Na deze voedzame maaltijd (meestal rijst EN aardappel (en als je geluk hebt ook nog pasta)) gingen we met de auto verder naar onze slaapplek. 3 dagen trekken en niet douchen brengt speciale geuren met zich mee dus het middagprogramma waarbij we naar hotsprings gingen, was erg welkom! Dit zwembad had 3 baden oplopend in temperatuur met uitzicht op de omliggende bergen. Met totaal ontspannen spieren gingen we terug naar onze accommodatie waar het, na het eten, tijd was voor FIETSA!!! Dit hield in dat ze muziek hadden, een derdehands discolamp en een barretje waar ze een verrassend grote drankvoorraad hadden. Met de hele groep dansten we tot onze moeie voetjes ons echt niet meer dragen konden en de andere gasten vroegen of het wat zachter kon. Ik zou graag zeggen dat het badass laat was, maar uiteindelijk lag iedereen om elf uur gewoon weer te slapen want de volgende dag hadden we weer een vol programma. Deze dag was er de mogelijkheid om een beetje te smokkelen en een busje te nemen voor het eerste deel, maar dat voelde als valsspelen dus gingen we gewoon lopen. Met alleen nog de harde kern die over was, lag het tempo lekker hoog dus twee pittige uurtjes later waren we op de lunchplek; hydroelektrica. Vanaf hier moesten we lopen naar Aguas calientes; het resortdorp aan de voet van machu pichu. Voor mensen met geld loopt er een treinrails tussen deze twee plekken, maar als echte avonturiers liepen we door de jungle over het spoor heen op weg naar ons hotel. Als de trein langs kwam, werd dat aangekondigd door een mega harde toeter en dan moest je zelf maar regelen dat je de struikjes in dook. Aguas calientes is een verzameling van sportieve trekkers, dikke Amerikanen en alles wat daartussen zit. Grote resorts en mega veel toeristen winkeltjes kenmerken dit dorp wat speciaal is ontstaan voor de toeristische attractie Machu Pichu. Wij sliepen in een lekker cheap hotel wat door de warme douche en de comfortabele matrassen (met deuk) aanvoelde als een sterrenhotel. De volgende ochtend was het zover, de daadwerkelijke beklimming van Machu Pichu. Omdat dit wereldwonder toegankelijk moet zijn voor jong en oud kan je ook gewoon de bus omhoog nemen maar nu we zover gekomen waren wilden we niet opgeven dus om kwart voor 5 sochtends stonden we beneden voor de poort te trappelen om aan deze beklimming te beginnen. Om 5 uur gaat het hek open en stroomt iedereen naar binnen om via een smalle natuurstenen trap omhoog te lopen. 1 uur non-stop traplopen, zeker na 4 dagen hiken, voel je wel even in de beetjes en ook hier is zuurstof een luxeproduct dus dit ging niet vanzelf. Toen we boven waren gingen we door de goed georganiseerde ingang naar binnen en daar waren we dan. De verloren stad van Machu Pichu. Het bijzondere van deze plek is onder andere de geavanceerde techniek die de inca's gebruikten om huizen en tempels te bouwen en het feit dat het zo goed bewaard is gebleven. Er staan nog hele huizen (min het dak want dat was vaak van stro), delen van tempels en originele paden. Onze gids legde snel de basis van machu pichu uit en moest toen gaan dus daarna hadden we tijd om zelf rond te struinen tussen de ruïnes. Een extra klim van 30 minuten bracht ons bij de Sungate vanaf waar je een helikopterview over het dorp krijgt. Hoe bijzonder de architectuur van deze plek ook is, de locatie maakt dat dit niet kan ontbreken op een lijst van wereldwonderen. Met uitzicht over omliggende bergen en de rivier die door de kloof beneden stroomt vormt dit een geweldig uitzichtpunt. Het weer was een beetje ellendig met veel regen en wolken (helaas dus niet het perfecte kodakmoment), maar daardoor werd deze stad wel omringd door vlarden mist wat zeker bijdraagt aan het mysterieuze gevoel wat machu pichu je geeft. Tegen de tijd dat onze benen ons niet meer dragen konden (machu pichu zelf heeft ook nog genoeg trappen) was het ook tijd om naar beneden te gaan (toen toch gezwicht voor de bus) want we moesten nog 3 uur wandelen naar de plek waar de bus ons op kwam pikken. Drie pijnlijke uurtjes later konden we de bus in en ook al was zitten eerst een verademing, alles deed zeer dus 6 uur over een zandpad rijden in 1 gefixeerde positie was geen pretje. Toen we aankwamen in cusco een voortreffelijke nacht slaap gehad en terug gekeken op een prachtig avontuur.
Het plan was om onzelf die dag op een massage te trakteren maar dat plan liep in de soep toen bleek dat Tim ziek was. Maximaal uitgedroogd heeft Pien die jongen naar een ziekenhuis gebracht en toen bleek dat ze hem wilden opnemen, bracht Elles nog wat spulletjes na. Volgende dag werden wij voor de zekerheid ook maar even gechecked en wat bleek, allebei een parasiet te pakken. Dikke stoot antibiotica en 2 dagen later huppelden we allemaal weer vrolijk en kerngezond deze mega westerse kliniek uit. We gunden onszelf nog even twee bijkom-dagen in cusco en toen vonden we het tijd voor een frisse wind! Tim wilde nog wat meer hersteltijd dus die bleef nog even door chillen in cusco en wij pakten de bus naar de volgende chille coloniale stad; Arequipa! Met een goede deal voor de nachtbus liggen we lekker te wachten tot we arriveren in de kleinere variant van cusco. We zullen proberen de blogachterstand deze keer niet te ver uit de hand te laten lopen, dus tot snel!

Hasta Luego!