Pien en Elles en de hectische hoofdsteden

Blog Lima Bogota

We lopen weer eens lekker maximaal achter met dit blog maar er gebeurt hier ook iedere dag zoveel dat we niks meer mee zouden meemaken als we dat allemaal non-stop zouden opschrijven.
We waren gebleven bij onze tocht naar een van de grootste steden van zuid-Amerika; Lima. We hadden een reservering in Loki hostel want dit continent wordt zodanig overspoelt met Nederlanders dat deze gekkies een Koningsdagfeest organiseerden. Wij wilden de verjaardag van Willem niet zomaar voorbij laten gaan dus hadden we hier een reservering en maakten we ons klaar voor dit oranje festijn. Er waren net even wat minder Nederlanders die hier op af kwamen dan we hadden verwacht, maar met een groep van ongeveer 20 vermaakten we ons in gratis oranje t-shirts terwijl we kroontjes knutselden en daarbij menig biertje nuttigden op het dakterras. Tegen de avond gingen we naar de ambassade omdat daar een receptie zou zijn. Deze excursie was niet geheel succesvol omdat deze receptie op een andere locatie gehouden werd en wij wisten niet waar dus stonden we daar met een groep Nederlanders bij de bewaking van de ambassade die echt niet snapten wat wij daar met z'n allen deden... Onverrichte zaken keerden we terug naar het hostel en ondanks dat het niet heel druk was, maakten wij er ons eigen feestje van. Na een aantal biertjes en een aantal dansjes was het tijd om een luchtje te scheppen. Dat dit gevaarlijk voor de gezondheid kon zijn, had niemand verwacht. Flanerend over de stoepen van Lima liepen we een blokje om en in een moment van onoplettendheid miste Elles een stoeprandje. Enkel verzwikt, best ongunstig, maar niks wat je niet aan kan. Dacht ze. Na nog een stukje lopen werd het toch wat onaangenamer dus terwijl Pien het nachtleven van Lima ging ontdekken, ging Elles tukken. Volgende ochtend was de verdovende werking van het hopsap uitgewerkt en was Elles' voet ongeveer 5 keer de normale omvang. Een bezoekje aan een privékliniek liet ons weten dat ze, jawel, haar voet gebroken had. Stuk gips ertegenaan en weer terug naar het hostel. Alle soorten winkels clusteren hier bij elkaar dus Pien bracht even een bezoekje aan de orthopedische winkelstraat en na nog wat af te dingen kwam ze terug met twee beauty's van krukken. Aangezien Elles' maximale range gedaald was naar 5 blokken bleven onze verdere activiteiten in Lima beperkt tot uiteten met vrienden van Koningsdag, naar de film en (alcoholvrije ;)) drankjes doen in het hostel. Een uitje naar het centrum bracht ons nog naar een lokale markt waar we voor een paar euro heerlijke lokale vleesgerechten aten met een zoet toetje van vla met opgeklopt eischuim. Na een paar dagen zo door te komen was het tijd voor de volgende uitdaging; vliegen met een gebroken voet. De arts had gezegd dat we konden overwegen om het gips eraf te halen en te doen alsof er niks aan de hand was omdat ze Elles anders mogelijk de vlucht konden weigeren. De voet liet het echter niet toe om te doen alsof er niks was en een chatsessie met de airline liet weten dat krukken gewoon mee aan boord mogen en dat wheelchairservice gratis is. Terwijl Pien de bagagekar duwde, werd Elles in een rolstoel over de AirPort gesjeesd. Rustig sloegen we alle wachtrijen over en zonder problemen kwamen we ruim op tijd aan bij de gate. Een kopje koffie later mochten wij als laatste boorden dus terwijl iedereen al zat, kwamen deze twee koninginnen nog even het vliegtuig binnenwandelen. Aangezien het vliegtuig half leeg was, kregen de kreupelen en haar begeleider twee stoelen vooraan (met extra beenruimte) aangeboden en kwam de steward zich even persoonlijk aan ons voorstellen voor het geval we iets nodig hadden. Twee uurtjes later kwamen we aan in ons één na laatste land; Colombia! In Bogota stond er alweer een rolstoel klaar en samen met iemand die we in het vliegtuig hadden ontmoet, namen we een taxi naar het hostel.
We waren al door meerdere mensen gewaarschuwd voor Bogota. Criminaliteit, ongezellig en drukte zijn volgens veel toeristen de voornaamste eigenschappen van deze stad. Van mensen die hier wonen hoorden we juist dat het een diverse stad is met een mooi centrum en veel activiteiten (maar dat je savonds wel moet oppassen). Na 5 dagen in deze stad zijn wij dolenthousiast over Bogota en haar bevolking. Een ervaring wordt hier altijd beïnvloed door de mensen die je ontmoet en dat begon in Bogota voor ons meteen al goed. In Sue hostal werd onze 12 persoonsslaapkamer voor de eerste nacht gratis om geboekt naar een privekamer omdat Elles niet bovenin een stapelbed kon slapen. En na een goede nacht slapen ontmoetten we bij het ontbijt meteen al een groep leuke mensen met wie we konden lunchen en de dichtstbijzijnde plaza's konden bekijken. Na een rondje te hebben gelopen door deze kleurrijke buurt was het tijd voor biertjes en een spelletje. Geen ordinair drankspel maar een fanatiek potje rummikub. Team Nederland tegen team USA en team gemengd, waarbij Nederland onverslaanbaar was. Pien heeft de volgende dag met onze rummikub vrienden micheal en kurt een walkingtour gedaan terwijl Elles in het hostel met geweldige WiFi lag te netflixen. Daarna was het tijd voor lunch in een Mongolische restaurant met een hele groep gezellige mensen van de tour. Na het eten hadden we afscheid genomen en toen bedachten we dat het eigenlijk veel te gezellig was om uit elkaar te gaan en dus zijn we z'n allen naar ons hostel gegaan om te borrelen. De volgende dag verliep ongeveer hetzelfde maar na het borrelmoment was het toch wel tijd voor een echte activiteit en dus brachten we samen met Bianca en rory een bezoek aan het Botero museum. Elles in een rolstoel en Pien (die voelde zich net een begeleidster van de zonnebloem) erachteraan. Na deze leuke, invalide-vriendelijke activiteit gingen we weer eens uiteten. Pien had inmiddels contact met niet 1 maar 2 vriendinnen van tennis die allemaal in Bogota waren! Dit vroeg natuurlijk om een reünie dus de volgende dag verzamelden we in ons hostel en zijn we met z'n allen de monseratte (een hoge berg middenin Bogota) op gegaan. Gelukkig gaat er gewoon een cabinelift omhoog dus Elles kon ook mee om van dit geweldige uitzicht te genieten.
Omdat de verdere prognose van Elles gebroken voet, door de gebrekkige communicatie van ons halfbakken Spaans, vrij onduidelijk was, vonden we het tijd voor een vervolgafspraak. Behalve de professionaliteit van de arts stond deze keer ook z'n Engels op de voorgrond. Voor deze specifieke vraag schakelden we vrienden uit Bogota in die we tijdens de machu Picchu trek hebben ontmoet. Via vrienden regelden zij binnen 2 dagen een afspraak bij een geweldige arts en ook nog eens voor een vriendenprijs. Na een set nieuwe foto's vertelde de arts dat er inderdaad een breuk zat, maar dat het gips eraf mocht met in plaats daarvan 6 weken brace. De rest van de vakantie op krukken was even een domper maar de arts vond dit het beste nieuws wat we hadden kunnen krijgen omdat een slechte breuk tot operatie had kunnen leiden. Het blijkt ook wel dat de brace al echt een mega vooruitgang is boven gips dus vol nieuwe moed reizen we verder door dit prachtige land!!

Xx