Pien en Elles als Jane in the jungle

Hola! De vertraging in dit blog is geheel toe te schrijven aan rampzalige WiFi maar niet getreurd er staat jullie weer een lekker langdradig supergeweldig stoer verhaal te wachten over deze twee mujeres muy fuerte (hele sterke vrouwen). Sucre was de eerste fatsoenlijke Boliviaanse stad die we bezochten en dat was na het treurige Uyuni een verademing. We sliepen in Kultur Berlin, een hostel wat onder iedere backpacker bekend staat als 'het hostel met dat mega chille ontbijt'. En niet zonder reden. Het ontbijtbuffet bestond uit 3 soorten brood (waaronder zelfs integraal, wat hier een uitzondering is), 7 soorten fruit, 2 soorten boter, 3 soorten sap, koffie, thee en iedere dag een extraatje; afwisselend pannenkoeken, wafels, fruittortilla ga maar door. Na ons hier een uur vol te stoppen, moesten we meestal even bijkomen en van de WiFi genieten. Rond een uur of 4 waren we dan klaar voor een activiteit. In 3 dagen hebben we een museum over mijnen en stenen bezocht (echt veel interessanter dan het nu klinkt), een kerk bezocht (waar je over het hele dak kon lopen om zonsondergang met uitzicht over de hele stad te bekijken) en een lokale markt bezocht. Dit laatste was nodig omdat pien nog altijd 2 linker wandelschoenen bij zich droeg en dus nieuwe moest kopen. In het bijzijn vaneen local die in het hostel werkte gingen we naar de markt. Met zijn hulp kwamen we in een localmarkt waar pien geweldige wandelschoenen voor 25euro vond. Zonder onze Spaanssprekende vriend was de prijs zeker triple geweest en hadden we deze chaotische megamarkt sowieso niet gevonden. Helemaal gelukkig met al onze super goedkope aankopen waren we klaar voor de bus naar la paz. De hoofdstad van Bolivia is gebouwd in een kom van bergen en aan de rand van het centrum bevindt zich het legendarische wildrover hostel. Deze gringo-partyplek is super groot, mega schoon en well-organized. Toen we hier aankwamen hoorden we dat het op vrijdag st. Patricksday was, wat we net zouden gaan missen (onze vlucht ging op vrijdagmiddag). Gelukkig is st. Patricksday het grootste feest van het jaar in dit hostel, dus begon het grote festijn al op donderdag. Geen moeite werd gespaard! Boven de ingang hing een grote banner met het programma, over de patio hing een vlag van Ierland ter grote van Ierland zelf en de bar was vol gegooid met ballonnen. Eind van de dag deden we nog even een dutje om ons op te laden voor het feest en toen werden we gewekt met een gratis shotje en de mogelijkheid om ons in te schrijven voor een mega groepshot. Wij zijn overal voor in en dus stonden we om 9 uur in een bar vol (al best wel dronken) mensen terwijl de bar vol werd gezet met glazen met daarop een laag shotglaasjes. Toen alle 50(?) glazen gevuld waren, werd met een vloeiende beweging het eerst glaasje aangetikt waarna, als een domino, alle shotjes in de glazen vielen. Onder luid gejuich van het publiek nuttigde iedereen zijn drankje en de avond was begonnen. Heel Ierland had zich verzameld in dit hostel en ook niet-ieren waren vanavond een beetje Ier. Dat st. Patrick 1000jaar geleden een aantal slangen versloeg (of zoiets) is nog nooit zo uitbundig gevierd. Er werd gedanst, gedronken, gebierponged en internationale relaties zijn uitgebreid versterkt.
De volgende ochtend zag het er iets minder glorieus uit. Als foetussen lagen we in bed te creperen om uiteidenlijk naar de bar te gaan voor het enige wat helpt als je een kater hebt, een broodje ei. Daar aangekomen zagen we dat wij een stelletje laffe afhakers waren in vergelijking met de echte Ieren. Het was inmiddels 12 uur smiddags en er werd nog aan de lopende band geshot, op de bar gedanst en meegezongen met boybandnummers. Het ongekende doorzettingsvermogen van Ieren heeft ons verbaasd tot dat we om 3 uur smiddags weg moesten voor onze vlucht terwijl zij, na ruimschoots 18 uur feesten, de Guinness nog rijkelijk lieten vloeien.
En daar zaten we dan in een taxi op weg naar het vliegveld met als bestemming Rurrenabaque!!! Dit plaatsje ligt 40 minuten vliegen boven la paz midden in het Amazone gebied. Met als doel de jungle nog onveiliger te maken dan die al is gingen we naar het vliegveld van la paz. Daar aangekomen zagen we onze vlucht nergens staan. Met nog 50 minuten tot vertrek toch maar even bij de infobalie checken waar die man ons doodleuk vertelde dat TAM niet meer vanaf dat vliegveld vliegt... Het bleek dat deze maatschappij vanaf een klein militair vliegveld vertrekt wat bijna niemand kent en wat zeker nergens op onze bon stond. Enigszins dwingend een taxi gesommeerd om ons naar het militaire vliegveld te brengen waar we hijgend en puffend 30 minuten voor vertrek aankwamen. Dit huisje stond op een legerbasis die nog vol in gebruik was en waar 1 incheckbalie was. Nadat we hadden ingecheckt moesten we boven wachten. 40 minuten te laat mochten we boarden. Rustig liepen we langs het bordje security waar niemand ons of onze spullen wilde bekijken; niet gefouilleerd, geen detectiepoortjes, niks! Met al onze ongecontroleerde handbagage liepen we na een ticketcontrole zo het vliegtuig in. Met literflessen water (en mogelijk 5 handgranaten en een bom) zaten we met 15 anderen in een bijna leeg vliegtuig opweg naar de jungle. Na het opstijgen was het alweer tijd voor de landing en daar stonden we dan op een, zo mogelijk, nog kleiner vliegveld in de tropen. Zo ben je in 45 minuten 3500 meter lager en is het 20 graden warmer. Rurrenabaque is een klein rustige dorpje met vriendelijke mensen en goede restaurantjes. Uiteindelijk vonden we de jungletour die we wilden bij Max Adventures. 4 dagen jungle met 1 overnachting in een ecolodge en 2 nachten kamperen onder een zeiltje onder begeleiding van een privé Tarzan. De volgende dag om half 9 verzamelden we en om 9 uur zaten we in een bootje met 6 anderen om over deze rivier de jungle in te scheuren. Vanaf de boot was het uitzicht al adembenemend dus drie uur tegen de stroming in met uitzicht op de tropische jungle was geen straf. Aangekomen liepen we naar de ecolodge. Vol verbazing keken we naar de luxe met palmbladeren overdekte eetkamer, de chillplek met hangmatten en de met natuursteen aangelegde douche. Hier ontmoetten we Jaime, onze Tarzan voor de komende 4 dagen. Na een uitgebreide lunch met gebakken kip, gegrilde groenten en vers fruit waren we klaar voor ons eerste jungle-uitje. Met de boot staken we de rivier over om daar de jungle in te kruipen. Jaime met z'n hakmes voorop om een weg te banen door de planten en lianen en wij erachteraan trippelend. Zo trokken we sluipend door de jungle waarbij we af en toe opeens stil stonden zodat jaime kon luisteren naar de geluiden van de jungle. En toen hoorde hij het, op een drafje liepen we verder om daar, hoog in de 2 apen van top naar top te zien slingeren. Tussen de bladeren door zie je de te lange poten en de lange staart, maar al snel is het enige wat we nog zien de bewegende bomen in de verte en weg zijn ze. Zo lopen we nog een uur door en dan zegt Jaime dat we omhoog moeten kijken. Het is even focussen tegen de zon in en tussen alle planten door maar daar, in de top, zit een toekan! Meestal hoor je alleen het geluid, waaraan Jaime hem in eerste instantie herkend had, maar deze bleef zo rustig zitten dat we zelfs een foto momentje hadden! Daarna liepen we bergopwaarts. Na deze serieuze klim eindigde we bij een uitzichtpunt vanaf waar je over het net doorkruiste stuk jungle heen keek. Dit stuk jungle staat bekend om de papegaaien die hier, alltijd met z'n tweeën (meest monogame romantische dier van de jungle), met regelmaat voorbij vliegen om het idyllische jungleuitzicht compleet te maken. Uiteindelijk nog even een kaarsje aangestoken bij het monument voor een Israëlische toerist die hier een paar jaar geleden naar beneden is gestort en toen weer door. Via een vogeluitkijkpost terug naar boot gelopen om in de ecolodge heerlijke pasta te eten. Savonds nog een bijzondere ceremonie gehouden voor moedernatuur (pachamama), waarbij een gat in de grond gemaakt werd waar een kettig omheen werd gelegd enin dat gat stopten ze cocabladeren en een sigaret. Als de as rechtop bleef staan zou het goed gaan de komende dagen, viel de as om, dan werd het moeilijker (regen,storm, beesten, iets in die trant). Gelukkig bleef de as staan en toen namen we allemaal nog een slokje wijn waarbij je na iedere slok ook een scheutje in had gat schonk om aan pachamama te schenken.
De volgende dag, na een heerlijk pannenkoekenontbijt, maakten we een ochtendwandeling. Tijdens deze tour heeft Jaime ons van alles verteld over planten met helende werking voor nieren, maag, darmen, hoofdpijn etc. Zelfs een viagraboom en een knoflookboom waren van de partij. Na de lunch was het tijd om met onze backpacks naar de campsite te lopen. Tim was op deze ongunstige plek ziek geworden en moest met koorts achter blijven in de ecolodge waar de andere guides hem vol zouden stoppen met helende planten.
De camping bleek helemaal niet ver dus daar onder een zeiltje onze tassen gedumpt om met een schop naar een modderig stuk te lopen waar we gingen wormsteken. In deze modderpoel lag een 2 meter grote gele slang te chillen die gelukkig nog banger voor ons was dan wij voor hem. Jaime zag in één oogopslag dat dit beest niet giftig was dus probeerde hij hem met de hand te vangen wat helaas net niet lukte. Toen we de drie dikste wormen OOIT hadden gevonden was het tijd om te vissen. Zonder welke vis dan ook terug naar het kamp waar op houtvuur voor ons werd gekookt. Slapend op een lekker dun matje onder een zeer noodzakelijk muskietennet brachten we de nacht door met op de achtergrond krekels, vogels en apen die onverminderd door kakelden. Volgende dag deden wij nog een extra campingnacht op een meer basic campsite waar we een mega tropische regen over ons heen kregen. Aangezien al het hout nat was, was vuur (en dus eten) misschien niet mogelijk dus Jaime stelde voor op naar de logde te gaan maar wij (lees: pien) wilden niet opgeven en bleven onder ons zeiltje in de jungle, eten of niet. Door deze beslissing stegen we acuut in de achting van Jaime die toen toch maar vuur probeerde te maken. Het lukte slechts een klein beetje dus toen hij er klaar mee was modderden wij nog een beetje aan. Na drie kwartier gaven wij het op en toen kwam Jaime het nog één keer proberen. In 1 minuut was er serieus vuur wat eten en koffie betekende! Op dit vuur maakte hij rijst voor ons wat absoluut de lekkerste rijst was die we ooit hebben gegeten! Na deze stoere nacht (hij noemde ons inmiddels mujeres muy fuerte), liepen we terug naar de logde. Onderweg zagen we een miereneter waar we opgewonden achteraan zijn gerend en later nog een soort te grote cavia op pootjes. In de lodge, na een zeer welkom ontbijt van gefrituurd brood, hebben we kettingen gemaakt (lees: Jaime deed alles en wij zochten mooie kralen uit). Nog een boottocht terug naar Rurrenabaque, wat een wereldstad lijkt als je terugkomt uit de jungle, en toen eindigde onze onvergetelijke jungle experience.
Na nog een dagje aan het zwembad hangen, verbranden, boekjes lezen, bbq'en en lekker niksen was het de volgende dag tijd voor de vlucht terug naar de drukke hoofdstad, La Paz. Op dit kleine vliegveld leek een half uur van te voren aanwezig ons wel genoeg. Aangekomen op het vliegveld zat iedereen al in het vliegtuig en stond de piloot buiten ongeduldig op ons te wachten, oeps.... Razendsnel werd onze bagage in het vliegtijd gepropt, met een drafje snelwandelden wij richting het trapje en gingen het vliegtuig in. 10 minuten voor eigenlijke vertrektijd stegen we op. Met pijn in ons hart namen we afscheid van dit wonderlijke dorpje met de wonderlijke mensen en de wonderlijke jungle. En met een laatste blik over amazone vanuit het vliegtuig was ons jungleavontuur voorbij!

Lieve junglegroetjes!