Pien en Elles schattig Salento tot modern medellin

Van Bogota namen we de nachtbus naar Salento. Dit kleine stadje is het centrum van de Colombiaanse koffie-industrie en hier kan je niet aan voorbij gaan zonder het koffieproces van dichtbij te bekijken en menig slok van het eindproduct te proberen. We moesten wel een overstap nemen om hier te komen en aangezien we allebei rustig door de eerste stop zijn heen geslapen namen we een kleine omweg om via een dorpje iets verderop alsnog een overstap naar Salento te regelen. Door de glooiende omgeving kom je aangereden en met uitzicht over de tropische natuur slinger je naar de busstop. Dit is een random plek in het dorp want Salento is lang niet groot genoeg voor een busterminal. Vanaf daar naar het hostel is 5 blokken. Een afstand die normaal prima te lopen is maar aangezien Pien de zorg droeg over twee tassen (Elles kan met krukken haar eigen backpack niet dragen) en Elles na 3 blokken blaren krijgt, wilden we een taxi. Dit bestond niet. Er was in dit hele dorp geen taxi. Iedereen verplaatst zich hier voor langere afstanden met een jeep dus uiteindelijk regelde een vriendelijke busmedewerker dat een jeep ons wel naar het hostel wilde brengen. El Viajero was een mooi chill hostel op de zijkant van een heuvel en vanuit de bar in de tuin had je uitzicht over de bergen met regenwoud en palmbomen. Jonny, een vriend uit Bogota, zat in ditzelfde hostel en had voor die dag het plan om een 5 uur durende hike te doen naar een uitzichtpunt met de hoogste palmbomen ooit en aangezien Pien nog een partner in crime zocht om dit mee te doen, gingen ze met z'n tweeën op pad. Terwijl zij zich in het zweet werkten zonder eten en met regen, zat Elles Netflix uit te spelen in het hostel. Na een nachtje in de bus was deze chillsessie meer dan welkom, maar na de foto's van de wandeling, het uitzichtpunt en een dubbele regenboog gezien te hebben, bleek de wandeling ook maximaal de moeite waard! Op onze kamer sliepen nog een Deense en een Nederlandse meid (Nina en Gwen) dus samen met deze groep hebben we op de lokale markt voor een paar euro verse vis in kaassaus gegeten. Aangezien dit het dichtste in de buurt kwam van kaasfondue van alles wat we de afgelopen maanden gegeten hebben, zijn we daar de volgende dag nog maar eens teruggegaan! Dat hadden we toen ook wel verdient want we zijn samen met Gwen en Nina (onze roomies) naar de koffieplantage gegaan. Dit klinkt niet als een prestatie maar om dit invalidetoegankelijk te maken is niet altijd makkelijk. Met 4 welwillende meiden en de positieve instelling van de Colombianen bleek dit geen probleem. We hadden ervoor gekozen om met een jeep via een modderpad naar een kleine ecologische familieplantage te gaan. De kleinzoon van de eigenaar gaf de rondleiding in wonderbaarlijk goed Engels en vertelde ons alles over het groeien van koffiebonen en het produceren van koffie. Hij vertelde over het verzorgen van de planten, en over het gebruik van fruitbomen als bemesting en insecten afleiding. Verder gebruikten ze bananenbomen en bamboe om de planten in het droogseizoen te voorzien van water (vanwege schaarste mag hier geen rivierwater voor gebruikt worden). De totale plantage werd gerund zonder welke pesticide of chemische meststof dan ook. Terwijl hij dit vertelde liepen/hobbelden we via een modderpad over de plantage en vanwege de treden gemaakt van bamboe was het zelfs mogelijk hier met krukken vanaf te komen. We namen rustig de tijd voor de priverondleiding waarin we ook te zien kregen hoe bonen gedroogd, gepeld en gemalen worden. Afsluitend dronken we de meest smaakvolle zwarte koffie in tijden en wensend dat we onze hele backpack vol konden stoppen met koffie, gingen we terug naar Salento. Savonds was het tijd voor een standaard Colombiaanse zaterdagavond in Salento. We gingen na het eten naar een bar waar iedereen een spel speelt. Als je denkt dat dit een saaie bedoeling is, zit je ernaast. Je huurt hier een baan, koopt wat biertjes en gaat de hal binnen. Je kiest een mooie kei uit en loopt naar je baan. Aan het einde van je baan ligt een schuine bak met zand met een ijzere ring in het midden. Het doel is zo dicht mogelijk bij de ring te komen waarbij de ring raken het beste is, want, om het niet saai te laten worden, zitten daarop zakjes dynamiet vast gemaakt. Echte dynamiet! De bedoeling is dus dat je van enige afstand die kei gooit die dan dynamiet en ijzer raakt wat een ontploffing geeft. En dit alles terwijl de rest rustig aan z'n biertje nipt. Het bleek nog best moeilijk en helaas waren goede ontploffingen zeldzaam wat het des te beter maakte als het een keer flink knalde in die hal. Zo hebben we ons een paar dagen goed vermaakt in Salento tot het tijd was om verder te gaan naar het veelbesproken Medellin.
Wat bij velen nog bekend staat als de drugshoofdstad geregeerd door kartels en wat een paar jaar geleden nog uitgeroepen werd tot de gevaarlijkste stad ter wereld is nu een moderne innovatieve stad met veel potentie en wordt ook wel de nieuwe sillicon valley genoemd. Medellin wordt onder reizigers als een van de beste steden van Colombia ervaren en met goed recht! Overdag is er van alles te beleven van musea tot winkelen, van marktkraampjes tot straatartiesten en dan heb je nog snachts. Het nachtleven van Medellin knalt uit z'n voegen en er is voor ieder wat wils. Zo hebben we zitten bieren in een Duitse bierkroeg, een paar salsa moves laten zien om daarna nog even verder te raven in een technoclub. El Poblado is de wijk van de hippe restaurantjes en het uitgaan en al snel ontdekten we dat het beste Italiaanse restaurant oooooit vlak naast ons hostel zat. In de daaropvolgende dagen waren wij 5 van de 6 dagen bij Olivia te vinden om met spinazie en ricotta gevulde ravioli met pikante tomatensaus met spekjes te eten. Behalve dik worden stond ons nog meer te doen in deze stad en om een algemeen beeld te krijgen zijn we de eerste avond naar een uitzichtpunt gegaan. Het veilige en goed geoliede metrosysteem van Medellin wordt ook wel gezien als de redding van de stad omdat dit, ook al jaren geleden, veilig transport in de stad mogelijk maakte. Als onderdeel van de metro zijn er twee gondel liften die over de bergen aan de zijkant van de stad gaan. Met een simpel metrokaartje kan je dus in een gondel over de minder gezellige wijken van medellin om uit te komen op een heuvel van waaraf je de hele stad kan bewonderen. Aangezien wij weer eens later vertrokken waren dan gepland (te lang bij Olivia blijven hangen) en doordat met krukken in de Colombiaanse spits in de metro een uitdaging was (iedereen maakte plaats voor Elles de invalide en toen kon Pien niet meer mee, stapte Elles uit, reed pien voorbij, vonden we elkaar dankzij smsjes 4 haltes later weer) kwamen we in schemer aan in een random wijk van medellin. Even keken we sceptisch naar buiten en daar bleek een betrouwbare hoeveelheid politie te staan dus gingen we de boel verkennen. In deze niet arme buurt hadden ze vlak naast de uitgang van de lift een uitzichtpunt gemaakt. Hier met schemer naartoe gaan bleek een geweldig idee (meer toeval dan echt een 'idee') want toen het donker werd lichtte de stad op magische wijze op en hadden we een geweldig uitzicht over Medellin. We waren niet de enige toeristen dus al snel kwamen we aan de praat met een groep van drie anderen die daar ook foto's stonden te maken. Toen we onze reisplannen (verder naar het noorden trekken) vertelden, bleek dat 2 van de 3 dat al hadden gedaan en zo kregen we een perfecte route beschrijving voor onze tocht naar het noordelijkste punt van zuid-Amerika (als we dit thuis hadden willen plannen had het vermoedelijk 3 middagen gekost ;)).
De volgende dag maakten we ons klaar voor de walkingtour om meer inzicht te krijgen in de stad en haar geschiedenis. Elles was eigenlijk maar van plan om een klein stukje mee te doen vanwege de krukken maar deze tour bestond uit regelmatige verhaaltjes van 20 minuten waarbij we konden zitten dus samen konden we deze tour vol maken. De gids vertelde kort over het drugsverleden maar wilde ook vooral dat we wisten dat deze stad veel meer is en ook veel meer was. Hij vertelde de geschiedenis van verschillende stammen en het ontstaan van de mijnen daarna de drugperiode en hoe de stad zich nu evolueert naar een kennisstad. Geboeid bekeken we meer dan 4 uur de stad door de ogen van een local en tevreden gingen we naar het hostel waar Gwen en Nina inmiddels ook waren aangekomen!
Dicht bij medellin in de buurt ligt Guatapé. Een stadje wat omringd wordt door eilandjes en wat bekend staat om de abrupte rots iets buiten dit dorp vanaf waar je een geweldig uitzicht hebt over alle eilandjes. Dit uitzicht kun je bereiken door 675 treden te beklimmen en aangezien de invalidefaciliteiten hier non-existent zijn, gingen we met z'n tweeen (Elles op krukken) hier omhoog. De bewondering van menig toerist voor deze prestatie maakte het al de moeite waard, maar het uitzicht hadden we ook zeker niet willen missen;)
Onze laatste dag Medellin heeft Pien Elles nog even in een rolstoel door een Nemo-achtig sciencemuseum geduwd om aan ons cultuurquotum te komen. We waren inmiddels veranderd van hostel en daar spraken we af met Indi, een meid die we nog kenden uit La Paz. Zij wilde op dezelfde dag naar dezelfde plek vliegen en zo stonden we een dag later gezellig met z'n drieën op het vliegveld van Medellin op weg maar Santa Marta. Geweldige indrukken opgedaan en geweldige mensen ontmoet maar nu is het dan echt tijd voor ongegeneerd chillen en maximaal zonnen; op naar de Caribe!

Hasta Luego!