Pien en Elles en het adembenemende Arequipa

Na al onze perikelen in cusco was het de hoogste tijd voor een frisse wind. Deze wind waaide in de richting van Arequipa, een klein stadje wat bol staat van Spaanse invloeden. 6 uur sochtends kwam onze nachtbus aan en een taxi bracht ons naar Arequipa backpackers; een hostel met keuken, netflixkamer, PlayStationkamer, pingpongtafel en hangmatten. Deze chille plek bracht genoeg afleiding om de ochtend door te komen en na het inchecken was het tijd om deze stad te verkennen. Via tripadviser kwamen we al snel uit bij wat onze favoriete lunchtent zou worden; Ratatouille. Voor 10 soles (ong. 3 euro) had je een menu van de dag wat kon verschillen van vis tot lasagne met daarbij een verse jus van maracuya. Het grote plein is autovrij en de bankjes tussen de palmbomen bieden een geweldige plek om van het uitzicht op de grote kerk met de achterliggende vulkanen te genieten. Een rondleiding door de kerk gaf ons info over de enorme gouden kronen die ze bezaten en vanaf het dak hadden we 360 graden perfect uitzicht! Op een terrasje ontmoette we nog een Nederlandse vrouw die ons de geweldige tip gaf dat de supermarkt verderop NATUREL YOGHURT verkocht!!!!! Als je dit leest met een bak yoghurt met muesli op schoot snap je deze opwinding misschien niet helemaal, maar als je 3 maanden geen enkele fatsoenlijke vorm van zuivel voorbij hebt zien komen, is een bakje Gloria yoghurt naturel het absolute einde! Na twee dagen chillen was de druk voor een grote prestatie weer wat gegroeid en dus was het tijd voor een twee-daagse trek door de Colca canyon. Deze kilometer diepe gleuf in de aarde herbergt een rivier, rotsformaties en een oase die je in twee dagen kunt bekijken. Maximaal getraind gingen we dus weer op een wandelexcursie. 3 uur snachts werden we opgehaald (nee, dat went nooit) zodat we in de vroege ochtend uitzicht hadden over de vallei die vooraf gaat aan de canyon. Beplante velden en populieren gaven ons het idee dat we door Toscane aan het cruisen waren, maar als snel kwamen we bij iets typisch Peruaans; het condoruitzichtpunt. In drie kwartier zagen we 5 gigantische vogels rustig door de canyon zweven. Met 50 andere toeristen en 100 telelenzen stonden we op een rijtje foto's te maken om daarna het busje weer ingeladen te worden opweg naar de canyon. Daar begon onze hike naar beneden. Dat klinkt heel relaxed maar 3 uur naar beneden lopen op een slipperig zandpad is alles behalve relaxed. Beneden aangekomen konden we met een wiebelende hangbrug het water oversteken om via een pad door de bosjes uit te komen bij een restaurantje voor de lunch. Na deze vreetaanval liepen we over een pad langs de rosten op door de canyon heen. Dit zeker niet vlakke pad bracht ons, na nog een paar uur lopen, naar de oase. Deze groene plek met palmbomen en kleurrijke bloemen herbergt een tal van hostels en vormt een geweldige plek om aan de rand van het zwembad bij te komen van de wandeling. Een klein privéhuisje was onze accommodatie en omdat gezegd was dat het niet luxe zou zijn, accepteerden we dat er geen licht was. Zo basic was niet helemaal de bedoeling (er miste gewoon een peertje in onze kamer) dus toen we savonds zelfs licht en een warme douche hadden, voelde dit bijna als een resort ;). Volgende dag weer rise And shine om 4 uur zodat we om half 5 in het donker konden beginnen aan het zware gedeelte; 1000 hoogtemeters pakken om deze canyon weer uit te komen. Via een zigzaggend bergpad wat non-stop steil omhoog ging, ploeterden we omhoog. Hoe meer we stegen, hoe meer spierpijn we kregen en hoe meer de zon brandde op onze koppies. Bezweet en voldaan kwamen we iets minder dan drie uur later aan op de rand van de canyon. Hier even uithijgen en wachten tot de groep compleet was (duurde nog 45 minuten) en toen eindelijk ontbijt! Maximaal genieten van een ei en toen via een paar laatste uitzichtpunten terug naar Arequipa.
Een heerlijke nacht slapen later hadden we nog precies één dag de tijd voor een culturele activiteit dus zijn we naar een van de vele kloosters van Arequipa gegaan. Santa Catalina herbergt nu nog (maar) 17 nonnen, maar begon als een klooster voor 70 nonnen! Omdat die vroeger allemaal in een eigen huisje binnen de kloostermuren sliepen, is dit klooster een dorpje binnen de stad. Omheind door muren bevind je je in een dorpje met straten, pleintjes en fonteinen. Een gids gaf ons inzicht in het sobere leven van de nonnen die 7 uur per dag moesten bidden en nooit meer buiten de muren van het klooster traden. Op een mooi binnenpleintje zit nu een cafeetje die in papieren bekertjes fantastische cappuccino serveren om deze bijzondere ervaring compleet te maken.
Hierna was het tijd voor wederom een nachtbus. Voor een klein beetje extra geld kochten we wat luxere stoelen en maakten we ons gemakkelijk en vertrokken naar Huacachina.
Deze oase bestaat uit een meertje met palmbomen midden tussen de zandduinen en wordt bevolkt door 10 bewoners en 100 backpackers. De voornaamste reden om hier naartoe te gaan is de zandbuggy excursie. Smiddags om 4 uur stap je met 10 andere toeristen in een zandbuggy en rij je de duinen in. Wat klinkt als een rustige rondrit geeft een grotere adrenalinestoot dan de gemiddelde achtbaan! Met hoge snelheid vlieg je over de heuvels en met de enorme vering stuiter je over de zanderige hobbels. Bovenop de heuvels stopten we af en toe voor wat waanzinnige foto's waarna we op onze buik op een sandboard (snowboard voor zand ;)) van de heuvels gleden. Als we geluk hadden werden we dan beneden weer opgehaald want tegen een zandduin omhoog lopen is geen grap! Nog een beetje rondgecrossed tot het tijd was om vanaf een hoge duin, de zon in het zand te zien zakken. In het donker kwamen we aan in ons hostel waar het tijd was om mega chille pizza te eten. Na het eten werden we vergezeld door twee Nederlanders die bezig waren met een project om vervuiling van de zandduinen tegen te gaan en die ons vroegen om in de ochtend te helpen met vuilnisruimen. Negen uur is voor ons toch wel mega vroeg dus hielden we het een beetje af, maar toen Elles sochtends om acht uur wakker werd, was dit het teken om toch te gaan. Met een vuilniszak en een werkhandschoen stond ze daar samen met 10 andere gezellige mensen goede karma te verzamelen in de woestijn. Deze gezellige vuilnisruimpartij leidde tot het idee om onszelf smiddags met z'n allen te trakteren op een wijnproeverij! Dus toen Pien zichzelf ook uit bed had gesleept was het na de lunch tijd om naar de wijngaard in de buurt te gaan. Een rondleiding, wijnproeven en daarna een paar flesjes van dit spul wegtikken in de tuin van de wijngaard was een doorslaand succes en om 8 uur savonds kwamen we met een hoog gezelligheidsniveau weer terug in Huacachina. Sochtends genoten we nog even van de zon, het lekkere eten, de leuke mensen en daarna was het tijd voor onze volgende trip. Tijd voor Lima!

Hasta Luego!